Lustro po niewłaściwej stronie Alicji

Lustro po niewłaściwej stronie Alicji

W zderzeniu ze słowem poety życie podkula ogon

I wycofuje się, wstydliwie, w mrok,

 żeby w nim grzęzły dzieci, kobiety i zwierzęta.

Julia Fiedorczuk Proszę powtarzać za mną

lustro jest mniegłodne – cieszy się Alicja

– a kiedy przykładam dłoń do jego twarzy,

marszczy się jak starzec w bezzębnym uśmiechu

prosząc o dokładkę, bo z wierzchu mam lukier,

pod spodem marcepan i dopiero w głębi

czai się to gorzkie o smaku migdałów,

które przeprowadza na jutrzejszą stronę.

tam jestem znajoma, choć ciemność ugniata

mnie jak plastikową butelkę po coli

(w tle wysokie szklanki o wysmukłych szyjach

poddają się żywcem pod pieszczotę piany),

a później porzuca – pewnie taki rodzaj

poranka przeznaczył ojciec dla wątpiących

dzieci i przechodniów (gloria, gloria, gloria). 

lustro milczy, odkąd rozgryzłam znaczenia

własnego odbicia, potem całą prawdę  

o moim imieniu (nie, ono jest prawdą),

chyba już przeczuwa każdą cząstką krzemu,

jak boli rozstanie, więc zlizuje lukier,

by dotrzeć do trutki z końcowym napisem:

śnij mnie, śpij mnie, wypij. 

Komnen: English is spoken here

Kurt has gone mad

I have a newspaper photograph stuck to the fridge
 - two fingers pressed against the spot where the temple

brushes wit, and the thumb for the hammer of a gun,
and a tiny blotch which signals the next move.

Although a smile’s breaking through the stubble,
fear’s filling the eyes (surfacing)
and all those apologies; sure.

He already knows that one can drink half a glass

and feel emptiness instead of satiation.
Kurt has gone mad, only he doesn’t know it.
I honestly envy him this ignorance.

fabergé

The word fragility makes me anxious. This deceitful

weakness besets everything slowly, persistently.
One can’t escape it. It reveals itself.
I’m clenching my fists hard, watching it lurk.

When I suddenly notice the lightness of my mother, the bird-like
structure of her bones, I feel she’s going to fly away soon

and take the best part of me. She’s practicing
her last role (now she’s going to toss and turn in bed).

I notice her flaccid senile skin, scantily filled

with breath, and a cobweb of thin blue lines 
underneath. Fragility - a bitter prediction
of loss and grief. All the rest is just a shell.

and now I lay me down to sleep

(a Victorian postmortem gallery)

our eyes are open, but we can’t see
deeper than the length of a fingernail. but they can see

the illusive signs of the dusk. the smiles,
full of confusion, when we slide on the surface
of life, like silent mercury setting on slabs of glass.
in the morning we’ll take our own fingerprints.

the only thing that separates us from Sunday walks together
is a lens and a glimmer of magnesium in a narrow gap,
the rustle of dead lace, a metal stand.
the rest will be extinguished by stiff silence. we’ll lose it irretrievably
as soon as we open our mouths. a keyhole or a slot.

the picture is clear, it says: death is a place, not a moment in time

         

 translated from Polish by Jarosław Fejdych and Maciej Froński

I spacer w przeciwnym kierunku, wprost przez drzwi wejściowe

Mruczanka Pana Bleaneya

jeśli uda się przeżyć jeszcze jeden kwiecień

i trzymać psa z daleka (choć tak kocha ludzi)

gdy telewizor przyśnie w leniwym przysiadzie

pomiędzy szczuciem matki a widokiem ciała

wyciąganego z wraku samochodu wtedy 

czas niezwykle okrutny co nic nie otwiera

jak słodki pocałunek z drutu kolczastego

dawno oddana książka wytarta inskrypcja

weźmie nas pieszczotliwie w nawias tuż nad ranem 

kiedy rozum na chwilę zamknie oczy może

jeśli uda się przeżyć jeszcze jeden kwiecień

wyrośnie z niego szybko twardy dźwięk kamieni

wyrzuconych na pryzmę tak by ukrywały

wstyd zagłębiony w ziemi spod którego skoczy

w górę bez zamykając nam drogę odwrotu