Nie wiem i nie będę wiedział, to zdanie mnie zdradza

prima luce

rankiem gołębie turkocą jak koła

wózków ciągniętych przez psotne kucyki

płosząc skupionych zamiataczy ulic

w nich senne miasto ma rachunek sumień

saldo przed pierwszym podniesieniem rolet

i jest nabożnie kiedy tak turkocą

drepcąc gorliwie iskają chodniki

z wilgotnych kruszyn wczorajszego słońca

nim je poderwie zgrzyt pękniętej bramy

z której powietrze zdarło rdzawą skórę

na wieży fary przysiadły odblaski

po nich się wspina wskazówka godzinna

w starych zaułkach chłodem pachną mury

jutrznię wybija zabłąkana cisza

gołębie tropią nasze nieme ślady

nie opiszesz go, ani ty ani ja, chyba że, kochanie, za opis weźmiemy brak

herein , herein

rzeczy nas posiadły, rzeczy pospolite,

niewarte funta. i krzywo się śmieje   

angielski bibliotekarz. gasząc

ostatnie lampy przy pustych pulpitach

mówi: dziś tematem lektury niech będzie

przestrach, jaki wzbudza dawno zapowiedziane

nadejście zbawiciela tłumów

(w gazetach krótka notka o pogrzebie,

tuż obok anonsu o przyjeździe cyrku).

wraz z szefem przybędą klauni, a w cukrowych  

głowach przydźwigają probierze

win i grzechów, najszczerszych przekonań.   

każdy z nas dostanie strzemienną nagrodę

w kształcie gwoździa i łapkę na gawrony.

ze snów niewysłuchanych garncarz

ulepi pole wypełnione srebrem.

tam zostaniemy

a jej błogosławiony sens przecieka

d-day

Entia non sunt multiplicanda

zapomnijmy o plażach pełnych zwiędłych ptaków

przyklejonych do piasku smugami mazutu,

wzlotach lub zwiastowaniach, za którymi oko

nie nadąża i rośnie skrzywione pod  lekkim

naciskiem brzytwy. jakiej odwagi wymaga

takie spojrzenie, które nam odświeży strach

przed podróżą z kamieniem w ustach, posagiem

z jednej przygarści ziemi. wyszliśmy ze słonych

jezior, kalecząc wodę na  milion sposobów.

teraz zabliźni rany po najeździe - między

wierszami.    

nie byliśmy sobą w żadnej znanej tonacji

iskrzy bliżej skóry

burza za oknem jak kot elektryczny drapie

lśniącym pazurem brzuchy deszczowych waleni.

trwa wielkie, nieuchwytne wymieranie godzin,

całych gatunków rzeczy niezbędnych do zejścia

z gałęzi i nie wiemy, kto podniesie owoc

bliższy skórze, a potem wygładzi ostatnie

zmarszczki pościeli. ranek to lek pierworodny

na ostatnie wieczerze i pierwsze śniadania.

budzą się wtedy wszyscy święci od kuchennych

stołów i parzą wrzątkiem gorzkie ziarna, sprawnie

łowiąc ostatnie iskry z szorstkiej kociej sierści.

a potem będą dzielić, co jeszcze zostało:      

ciało moje i twoje, okruch rogalika.

    

Niewiadome

zRównanie

odpłyń ze mną na jednym oddechu

chodźmy się huśtać na cienistym drzewie

będę twoją cząstką – ty moją całością
reszta będzie dopełnieniem, suplementem diety,

kiedy już się rozłożę na czynniki pierwsze

jestem zerem, gdy bez ruchu stoję obok ciebie

szukając w głowie sposobu odmiany

jeden, jedna, jedno, a w tym cała wiedza,  

magia arytmetyki, która czasem scala

oddalające się wyspy w raj albo pangeę