Recenzja „Herzlich Endlösen” i kilka wierszy - lecimy "Helikopterem"

RECENZJA - LINK

WIERSZE - LINK

Bo we mnie jest mrok (gorący jak samum) - czyli wywiad ze mną w radio + jeden z najnowszych wierszy

Rozmowa ze mną w Radio Radom i jeden z najnowszych wierszy (czytany).

 

LINK- WYWIAD

Poletnio, posłonecznie [Aunque a veces parecemos tontos]

Jeden z nowszych, pokonkursowo.

Państwo Łazienkowscy - latem

w samo południe, w łazienkach, na trawie

widzę jak słońce liże twoje stopy

i choć z głośników płynie chłodny nokturn

wiem już, że można spalić się bezgłośnie

w opustoszałym nagle wielkim mieście,

wśród tłumu ludzi na letnim koncercie.

obok pomnika czai się fortepian

- to ożywiony dźwiękiem nosorożec

z otwartym grzbietem (czarnym cienkim żaglem)

sunie po trawie, stołecznej sawannie,

gdy smukłe palce muskają klawisze,

a wtedy można i ciszę usłyszeć.

w ciszy, co dzieli sypiące się dźwięki,

leniwiejemy na wzorzystym kocu,

bo może jest to nieostatnie lato,

kiedy nas studzi oszroniony nokturn

- stwardniała w słońcu lodowata nuta,

która topnieje niby oksymoron.  

---------

 

Śmierć to miejsce, nie czas.

Z "Karmageddonu"

a teraz ułóż mnie do snu 
(wiktoriańska galeria pośmiertna)

mamy otwarte oczy, ale nie sięgamy wzrokiem

głębiej niż na paznokieć. za to oni widzą

nieuchwytne oznaki zmierzchu. te uśmiechy

pełne zakłopotania, kiedy ślizgamy się po powierzchni

życia jak cicha rtęć zastygająca na szklanych płytkach.

rankiem zdejmiemy odciski z własnych śladów.

jedyne co nas oddziela od wspólnych niedzielnych spacerów,

to soczewka i rozbłysk magnezu w wąskiej szczelinie,

szelest martwych koronek, metalowy stelaż.

resztę zgasi sztywna cisza. stracimy ją bezpowrotnie,

gdy tylko otworzymy usta. otwór na klucz albo żeton.

obraz jest czysty, mówi: śmierć to miejsce, nie czas.

I am the passenger

Z tomiku "Herzlich Endlösen"

Maj [gitar hiroł]

Pop before the war

lunch before the score

Iggy Pop “Blah-Blah-Blah”

Mój pasażer wysiada na czwartym przystanku,

gdzie brud się przylepia do nieba jak towot.

Przechodnie uciekają, kiedy spływa na dół

hałas z głośników ustawionych w oknach kamienicy.

Jest w tym i rdza, i przester, jakby fusy z kawy

osiadły na strunach, potem salwa z bębnów.

Kamienica drży cała, drży wraz nią pasażer,

a spłoszona ziemia zrywa się do ucieczki.

Zachrypnięty głos przecina obnażoną skórę,

gdy Chinka syczy w ucho zamknij się kochanie,

weź mnie z łyżeczki, a potem zostań moim psem.

Pasażer wyciąga wtyczkę i próbuje śpiewać.

W ustach mu zostaje samotna sylaba la.   

------------------------

    

δεν σε φοβαμαι ουρανε - okno na nie ten czas

Z tomiku "Herzlich Endlösen"

Aniauu (1982)

o czym był krzyk tej małej, kiedy tak leciała

zabierając po drodze skrzynki ogrodowej ziemi,

wiotkie anteny, kable i strzępy cudzego prania?

było upalne lato, słońce stało w ringu,

każdy z nas rósł i ciemniał, a z otwartych okien

płynął gwar tamtych mistrzostw świata

– „booooniek, booooniek strzelaj”.

przez moment się zdawało, że jej wysoki krzyk

zdusił światło i wepchnął nas w ustronne miejsce,

do którego nikt mądry wcześniej nie zagląda.

wcale.

„kurwa, nie będzie meczu, pozrywała wszystkie”,

jęczał jeden z sąsiadów, lecz pchał się do przodu,

jakby go przyciągała krew i puste oczy.

resztki.

nie dotarłem daleko. mignęły mi tylko

drobniutkie palce stopy i różowa pięta,

pasek letniej sukienki, rozsypane grudki

ziemi.

dopadł nas dobrze znany podwórkowy zapach

rozbitych kolan, świeżych blizn i przegryzionych

warg. z tyłu słyszeliśmy skowyt „aniauu, czemu

aniauu”.

nad wszystkim powiewała przytrzaśnięta firanka.

---------------------------------

Jesienniejemy wszyscy [Μόνο Εσύ]

Stary, jesienny, może aktualny

Dym i jabłka

w powietrzu już czuję dym

(jezu jak uwielbiam ten zapach)

jeszcze wszystko będzie zielone

przez chwilę potem

przejrzę się w pękających kasztanach

i te chmury na moją głowę

niżej strach suchy owadzi

że nie doczekam lata

i to wszystko takie nie wprost

powolna śmierć traw i wrzos

mnie mniej o ćwierć

coś mocnego na sen

przed skokiem

do skrzynki jabłek winnych

może trochę bardziej

niż ja i wszyscy inni

-------------------------------------

Gaz wypełnia folię. A my idziemy.

 z "Karmageddonu"

 

Himsa

Chciałbym wrócić do Anny, jak się powraca do morza.
Jestem łuską, zeskrobanym śladem po śniętej rybie.
Z takiej perspektywy niebo wygląda jak tani,
foliowy całun. Nie pamiętam, czy ojca zawinęli,
czy sam im wypłynął. Może szumiał zbyt głośno?

Czekaliśmy na niego z kolacją. Za oknem zima
mieszała się z postem i widziałem wyraźnie
– na brzegu każdej Marii siedział Jezus, malusieńki jak ja.
Śmiał się, czułem, że to znak. Szyny rytmicznie szeptały
niedojedź, niedojedź. Matka biła karpia.

I nawet zapach ciasta nie mógł zamaskować
pustego miejsca przy stole, okrucieństwa kolęd,
gdy powietrze drżało od biegu pasterzy.
Dziś wtórują im głodne dzwonki zaplątane
między brzuszki bemoli. Anna rzuca łuski.  

Gaz wypełnia folię. A my idziemy.

Znam takie miejsce, gdzie przychodzę umierać

Z tomiku  "Herzlich Endlösen"

Świetliki [niechętny]

Czemu na podeszwach butów wnosisz mi do domu brud?

Mam na myśli wiadomości, plotki - nie uliczny kurz

Katarzyna Nosowska „Historie”

znam takie miejsce, gdzie przychodzę umierać

i nie chcę cię już widzieć, chcę już tylko leżeć

uwolniony od rytmu natrętnych zegarów,

faz księżyca, w takt których płynie twoja krew,

i nie chcę cię już słuchać, odwrócony w czasie,

kiedy słowo mnie mija jak ruchomy cel,

więc przy zduszonym świetle chwytam się za język

całkiem obcy i wnoszę ci do domu brud,

nawet jeśli dokładnie wytrę buty,

a może zwłaszcza wtedy (taki kiepski żart). 

------------------------

Σ' Αγαπάω Μ' Ακούς

Nie dwa razy [dwutakt na szymborską nutę]

nie zdarzymy się dwa razy i dwa razy nie zderzymy

nic nas znowu nie połączy nie rozdzieli bez przyczyny

nawet nagość jest ubraniem w nieintymnej klatce łóżka

skoro dotyk nas oddala po omacku każąc szukać

czegoś co w zasięgu ręki kiedyś przecież było wspólne

zanim zgubiliśmy siebie w zbędnych słowach w próżnej dumie

korowodzie chwil bez ceny tak pochopnie zmarnowanych

nie dwa razy z zakochania z nienawiści nie dwa razy

-------------------

jedna z najlepszych piosenek - słucham jej ostatnio
polskich rozgłośni nie słucham

Huśtawki przed końcem końca

Huśtawki

to wszystko jak w reklamie - dżins i styks, i neon,

wszystko, które jest niczym, w pustce się zagięło.

powracasz, skąd wyszedłeś, domknąć życie, pętlę.

zaciskasz ją dokładnie (jeszcze jeden węzeł),

łudząc się, nadaremnie, że rozpoznasz jutro

Atlantydę w prawdziwej postaci. ze smutkiem

uśmiechasz się do lustra, nie znasz odpowiedzi

o marszrutę. wiesz dobrze – wciąż na oślep jedziesz.

zadyszka. pauza. schodek. walizka na półkę.

to jest nowy początek życia? syk (gdy tłuczesz

kolano), inwektywa, ciężka jak cholera,

po co ci tyle gratów? przecież się wybierasz

w jedną stronę, starannie zacierając ślady.

październik, morze, mewy, pasmo siwej piany

pokryło bielmem piasek. moczysz w wodzie stopy

(buty wysuszysz w locie), teraz szybko podpisz

pocztówkę, może dojdzie. szum wysokich sosen

przywabia cię przestrzenią,  spóźnionym łopotem

ptasich skrzydeł i  lękiem - kipi pod nim pustka.

niebo jest za daleko, więc pójdziesz się huśtać.

Państwo penisogłowych - czyli jeden obraz wart tysiąca słów

z najnowszego tomiku "Herzlich Endlösen"

Idy wrześniowe [dulce dulce dulce]

Korczakowi

państwo penisogłowych, ziemia obiecana

– tam modlą się do siebie ludzie wielkiej wiagry

(stoi im przed oczyma widmo pięknych bitew,

w których umierać będzie zapomniany frajer,

co nie zdążył na peron w nowych zaleszczykach

na moment przed zamknięciem ostatecznych granic)

pod zielonym sztandarem z bicepsem na sztorc.

nawiasu nie rozszerzy zabawna dygresja

o tym, że dziś nienawiść obraca się w nawias,

a ja widzę w tym tylko jedwabne kajdany

i lateksowy knebel wpakowany w usta

przypadkowych kochanków – ona była drobna,

wręcz krucha w swej małości, on nucił jej w ucho

wers wojenko wojenko, zanim piach ich pokrył.  

nie wiem, co tu się dzieje, chyba nie chcę wiedzieć,

czemu niebo jest puste od kiedyś do zawsze

i dokąd poszedł gwizdać ten smutny flecista

z czeredą martwych dzieci, kiedy znikły w gazie,

a lato było piękne, zwłaszcza tego roku,

dla wszystkich co czwórkami radośnie zmierzali

do wielkiej niewiadomej, a pochód prowadził

mały, łysy facecik w śmiesznych okularach. 

08.1944 (4) - Canto o płomieniu

Canto o płomieniu [idy sierpniowe]

Enola Gay
Is mother proud of little boy today
OMD Enola Gay

I

włosy matki enoli są w kolorze ziemi

ognistej niby tyczka, po której się wspina

popiół ze ślubnej sukni, a idy sierpniowe

nie mają w sobie krztyny krwawej zawartości

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

goście weselni jadą w cztery konie, z błyskiem,

lśni aluminium w słońcu jaśniej niżby tysiąc

gwiazd co prowadzą mędrców do szpetnych stajenek,

slumsów stawianych w mroku przez nienakarmionych 

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

tam na granicy chłodu, gdzie tlen zbyt leniwy,

by płynąć w ludzkich żyłach wraz z krzepnącą cieczą,

tkwi w luku zgniły owoc z drzewa wiadomości

dla małych chłopców, którzy uwierzyli w rozum 

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

zrzuca się nam sumienie, jak wężowa skóra,

zbyt łatwo i swobodnie, byśmy doczekali

optymistycznej puenty o matce enoli

czekającej na rozkaz powrotu do bazy

– więc niech się chwali cząstka rozbita na cząstki.

II

widziałem zdjęcia miasta startego na miazgę,

widziałem inne miasto zepchnięte w kanały

pełne tłustych fekaliów i much tnących fetor

ciężki niczym zasłona wieszana w świątyni

na moment przed rozdarciem, w dzień zbawiennej kaźni.

nie słyszałem wystrzałów gasnących w ruinach,

ani dziarskich piosenek śpiewanych po latach

zbyt łatwo, patetycznie, o tym, że umierać

est dulce et decorum, choć bywali wiedzą,

jak słodko śmierdzą płytko wykopane groby.

i nie ma już znaczenia, co w komorze niesie

srebrny ptak z aluminium, i na czyje głowy

spłynie jasność jasności, która wciąż się staje

dokładnym zaprzeczeniem pierwotnej intencji,

skoro ręka bez grzechu i tak rzuci kamień,

nie pytając o winę (albo o brak winy).

III

półnagi król jaszczur, stroszy bujne loki

i wzywa jeźdźców burzy na słomianych koniach,

do chatynki w Betlejem, gdzie był urodzony,

a w ręku ma dymiący od głosu mikrofon.

śpiewa o ukochanej, co zapali płomień

unoszący się górę jak słoneczna kula,

zabójcach ukrytych na rozstajnych drogach

o krok od zrozumienia, że jest tylko koniec

niesiony niby dziecko przez oblubienicę,

pannę młodą w welonie utkanym z popiołu

tuż po sierpniowych idach, weselach żałobnych

rozszczepionych na cząstki niewarte złączenia

- nasze cienie na ścianach roztopionych domów

08.1944 (3) - poległym poetom

4.08/16.08

Dla G. i B.

okno, kula i oko - najwierniejsza linia,

która prowadzi chłopców bolskich w sierpniowe noce ku wieczności

przepowiedzianej im przez matki w wiecznej żałobie narodowej,

a dalej płynie tylko wisła  i szemrzą dziady, towiańszczyzna,

zły miód się leje wprost na rany szyte grubymi nićmi z lnu.

ten, kto przystanie na tej linii przez chwilę dłuższą od oddechu

strzelca na krótko przed wystrzałem, kiedy na spuście kładzie palec,

sam się przekreśli płaską linią, sam się ułoży w nowy wzór.

patos i wieczność nakładają solidny knebel, potem diament

upada prosto do studzienki kowanej ostro, prosto w ścieki,

którymi miasto sobie gada  z prawdziwym światem poprzez wodę.


zamykam okno, gaszę oko, wyjmuję kulę, stawiam mur. 

08.1944 (2) - Psalm tunelowy

Psalm tunelowy [widzenie]

nad liter bruzdą - widzisz jeszcze
mój obraz: idę przez powietrze,
a za mną miasto moje idzie.   

Tadeusz Gajcy Do potomnego

miejskie chodniki zawieszone

nad popiołami strzegą pilnie

byś się nie zapadł w wąskie bruzdy

którymi sunie w dal niepamięć

każda litera to jest rana

rozdrapywana przez dzisiejszych

i tych co jeszcze nie zginęli

kradnąc umarłym dni zaduszne

kiedy w tunelu metra wagon

jak kret przepycha się przez ciemność

wciąż słychać szept przydrożnych chłopców

i dziewcząt  zamienionych w kamień

a w górze miasto zawisając

niby koliber wciąż się żywi

różową kreską którą niebo

wypuszcza rankiem ponad dachy

w powietrze ciężkie

od niczego

08.1944 (1) - Wiersz, który nie rapuje się z niczym

Wiersz, który nie rapuje się z niczym

Kolejny dzień jak palę ogniem wilczura pysk

Lao Che Barykada

Słońce jest w znaku lwa, więc ognista grzywa

podpala wszystko – już płonie i Wola,

pałacyk Michlera, pamiątki rodzinne,

a złoty kurz się sypie na pola pszenicy

z dala od tego miasta. Tabliczka na szorstkim

murze kamienicy, to ślad, że stąd wyszli

i już nie wrócili. Ktoś może powiedzieć:

śmierć jak dwa miesiące wakacji pod ogniem,

plus szybkie miłości, śluby i rozwody,

chrzty z krwi, a nie z wody, piekielna Hurghada,

w niej toczą się czaszki, gada zburzone miasto,

zaś kneble barykad duszą oddech w ulicach,

nie słychać nic innego – papieros papieros

skanduje tłum pod sceną i to ślad kolejny,

po tych, co odeszli, ale nie zginęli.

Wiersz o POPiSolandii - z najnowszego tomiku "Herzlich Endlösen"

Z najnowszego tomiku Herzlich Endlösen

Miedź [1 Kor 13 apokryf]

tanie cymbały bez miłości

harcują wokół nagiej brzozy,

a tu się nie da żyć po prostu,

a tu się nie da w ciszy dożyć

i nie pomoże żaden język

anielski czy naiwność dziecka, 

przywoływanie wszystkich świętych,

skoro rozsądek nam ucieka

z bagażem winy do zaleszczyk

po stosach trupów stratowanych

w rytm nienawiści, lecz wciąż brzęczy

miedź wyjebane, wyjebane.

"Herzlich" w Gdańsku - promocja mojego nowego tomiku

ZAPRASZAM !

Witajcie w piekle !!! Herzlich Endlösen !!!

Zrobiłem -  zostało tylko kilka spacji i przecinek do poprawienia. Teraz już wszystko w rękach Ola i Olkusza.
A do kompletu wiersz tytułowy.

Herzlich Endlösen

witajcie w piekle na sześć liter, gdzie jezus ledwo zwykłym żydem

i z nienawiści wciąż umiera w kokonie z ognia lub jedwabnie

snując się w niebo w tłustym dymie, a w czoło wbite ma celtyckie

ciernie o złudnym kształcie krzyża i spod nich nawet krew nie płynie,

bo dawno opróżniony kielich, gdzie gorycz skrzepła wraz z gorczycą

musztardy zwykłej po kielecku czy majonezu z jaj rozbitych

jak głowy pałką lub obuchem na dzikich polach, których bezkres

otwarty niby pszenna bajka z internetowym płynie hejtem

na nutę jeszcze nie zginęła, co miesza się z jeszcze nie rzucim

i tylko nie wiesz czy kamienia, i dobrze nie wiesz czy bez winy,

lecz gdy gorączka trawi tęcze, na szarej ścianie obok gwiazdy

odczytasz znaki dla prawdziwych wyznawców grozy – witaj w piekle.

Sarin - saraj - Szaweł

Zło lubi się powtarzać. Ten wiersz, napisany kilka lat temu, ukazał się  w "Madafakafares". I znów jest aktualny.  Niestety. 

Elegia dla porażonych

Surely some revelation is at hand

W.B. Yeats The Second Coming

Niebo nie ma przyszłości, bo się samo nie ma,

i startuje z przeczenia – tak jak nieobecność.

Na końcu „o” maleje, otwarte zdziwieniem,

że można liczyć mrzonki, pewne niby profit,

procent od urodzaju ducha nad jeziorem,

kiedy przywódca stada mądrze dzieli ryby.

Nie ma przyszłości przyszłość, bo się sama nie wie

i choć w środku idzie ku nowym Betlejem,

to nie jest objawieniem, bo to, co przypełza

razem z nią pod próg „dzisiaj”, ma smak odgrzewanych

kotletów z trzeciorzędnej jadłodajni w mieście,

o którego upadku krzyczą głodne mapy.

Nie ma drugiego przyjścia, skoro nie ma świadków

pierwszej wizyty gościa w naszej okolicy.

Na damasceńskiej drodze wiatr rozwiewa chmury

i widać błyski światła, lecz tylko nieliczni

odbiorą komunikat szeleszczący w mroku,

a potem się nawrócą na piaszczystą mantrę:

o saraj, sarin, szaweł, napełniając płuca.

W górze kołować będzie ogłuszony sokół.

Moje "miejskie" wiersze w najnowszej "Blizie"

Wiersz na Światowy Dzień Wróbla

Dla moich małych przyjaciół

Wiersz na zakończenie czasu

do czego się modlić, jeśli nie ma wróbli?

skoro poznikały całkiem bez przyczyny,

pozostaje czekać na kolejne pustki

i dni bez okruchów sypanych na beton.

gdzie i kiedy odeszły, kto będzie następny?

może ja, bo ta wiosna tak słabo się trzyma

mojej głowy i jakoś nie potrafię myśleć    

nad ranem nie o tobie, a każdy zaimek

wydaje się bezwzględny i wskazuje tylko

na dziwnie próżne miejsce ukryte za mostkiem,

pragnące się napełnić czymś innym niż smutek

z powodu zaginięcia pospolitych ptaków,

co odeszły chyba bez jasnej przyczyny,

skowytu czy huku, zostawiając resztki

chleba na chodniku, zwykłą nieobecność,

która jest straszniejsza od zagłady świata.

Moje idy niemarcowe

Z tomiku "Herzlich endlösen"- lada chwila, lada dzień

Idy wrześniowe [dulce dulce dulce]

Korczakowi

państwo penisogłowych, ziemia obiecana

– tam modlą się do siebie ludzie wielkiej wiagry

(stoi im przed oczyma widmo pięknych bitew,

w których umierać będzie zapomniany frajer,

co nie zdążył na peron w nowych zaleszczykach

na moment przed zamknięciem ostatecznych granic)

pod zielonym sztandarem z bicepsem na sztorc.

nawiasu nie rozszerzy zabawna dygresja

o tym, że dziś nienawiść obraca się w nawias,

a ja widzę w tym tylko jedwabne kajdany

i lateksowy knebel wpakowany w usta

przypadkowych kochanków – ona była drobna,

wręcz krucha w swej małości, on nucił jej w ucho

wers wojenko wojenko, zanim piach ich pokrył.  

nie wiem, co tu się dzieje, chyba nie chcę wiedzieć,

czemu niebo jest puste od kiedyś do zawsze

i dokąd poszedł gwizdać ten smutny flecista

z czeredą martwych dzieci, kiedy znikły w gazie,

a lato było piękne, zwłaszcza tego roku,

dla wszystkich co czwórkami radośnie zmierzali

do wielkiej niewiadomej, a pochód prowadził

mały, łysy facecik w śmiesznych okularach. 

Dear god the sky is as blue as a gunshot wound

Słowo na trzy

bóg. zmienił się po auschwitz – stał się niemożliwy

i nie do wytrzymania, pociera nerwowo

tatuaż na lewej ręce, z wyblakłym numerem,

a pod nim czarna rzeka płynąca od serca

i wszystko co najgorsze (cóżeś mi uczynił).

kiedy ustawia czajnik na palniku kuchni,

to gaz się mu kojarzy z małym ciemnym wnętrzem,

w którym oddech zamiera ze strachu, że może

już nie będzie oddechu tylko zwykły strach,

a po nim piach i brzozy (spielt auf nun zum Tanz).

 

a w radio pound nadaje, że już dawno umarł

i nikt go nie widuje, w tle źle słychać paryż  

lub każde inne miasto, gdzie wiara się szerzy

po ludzku, jak zaraza, śmiertelnie poważnie,

z trybuny, z minaretu (ein führer, allah, volk).

i w co się zmienia wino? w najciemniejsze rzeczy,

w niemożliwie okrutną żądzę cudzej krwi. bóg.

No hidden catch, no strings attached, just free love

Odrywanie [zgodnie z instrukcją]

najlepiej zniknij ze mnie, jakbyś zawsze była

plamą po czarnej kawie na ślubnym obrusie.

niech się odplamię cały, śnieżnie odzacieklę,

choć zaciek albo smuga znaczy mnie wspaniale

i nadaje znaczenie wszystkim nocom, dniom.

kiedy ciśnienie wzrasta razem z nienawiścią,

to niepotrzebna kawa, a po kawie plama

- zostaje puste miejsce, strasznie zimne obok,

więc teraz zniknij ze mnie, jakbyś ciągle była

tamtą  słodką dziewczyną z pokoju bez okien.

a najlepiej mnie zniknij po pierwszym śniadaniu

zanim wyblaknie pamięć, nim się spierze czas.

-------------------

Oh My Darling Valentine

Zaimię [śniąca się]

       

o tobie pachnie ciepłem każdy sen nad ranem 

i z ciebie się spowiada kolejny zaimek

likwidator ckliwości, zwłaszcza zapisany

małą, skromną literą, synonimem taktu,  

po której nawet kropka puszy się, nadyma

jak montgolfier z papieru tuż przed pierwszym wzlotem.

to imię we mnie milczy niby tajemnicza

fraza i doprowadza do początku koniec

- wynajdujemy koło, potem dom i ogień,

wojny, sojusze, kpinę z takiego rozsądku,

co wciąż  nas redukuje do potrzeb pierwotnych,

a przecież dobrze wiemy, że jeszcze jest w górze.     

liryka małych liter i czułość nazw własnych,

to dopełnienia godne jakiejś epopei,

a tu jest ciepłe łóżko, pachnąca poduszka

i na niej twoja głowa śniąca się imiennie,

osobiście i  smacznie, a przy niej najmniejszy,

najmniej ważny zaimek – całe moje ja. 

Kolejny lot Helikopterem. Sporo wierszy na pokładzie!

HELIKOPTER 2/2017 TU KLIKAĆ

Somewhere between the sacred silence and sleep

Poratoniowy, do nowego tomiku.

Widokówka z gorszego świata

Barańczakowi. Post mortem

dobrze, że cię tu nie ma. jesteś teraz w punkcie,

z którego masz codziennie najlepsze widoki.

tu świat gorszego sortu – chociaż można uciec

po zatrzaśnięciu oczu daleko w głąb głowy.

reszta? milcząca próżnia, rozdęte coś w górze,

głuche na rozpaczliwe prośby i modlitwy,

co ma nas w trzech literach, bo stworzone cudnie

przez zachłannych pasterzy tępej jagnięciny.

dobrze, że cię już nie ma. zawierasz się w słowach,

pomiędzy okładkami, wśród spróchniałych półek,

i nie wiesz, jak to boli, kiedy nie rozmowa,

ale pięść jest środkiem do zgłębiania sumień

- wraz z nią perfidne kłamstwo, obrzucanie błotem

w imię najwyższych racji, absolutnej władzy

nad zwykłym strzępem sukna, wstydliwe czerwonym,

dla żartu rozpostartym pomiędzy rzekami.

dobrze, że cię tu nie ma. to rodzaj dystansu

wciąż niedostępny dla mnie. puenta to granica

za jaką jest marzenie o byciu wygnańcem

w ciepłym zakątku świata, skąd można by wysłać 

widokówkę bezsłowną, zamiast komentarza

pełną jasnej przestrzeni, gdzie nikt nie zatrzaśnie

moich ust ani oczu dłonią, co zamarzła

przy lepieniu bałwanów z politycznej baśni,

co zasnęły wraz z zimą w biegnących szeregach
po mruczance chochoła. dobrze, że cię nie ma.