08.1944 (4) - Canto o płomieniu

Canto o płomieniu [idy sierpniowe]

Enola Gay
Is mother proud of little boy today
OMD Enola Gay

I

włosy matki enoli są w kolorze ziemi

ognistej niby tyczka, po której się wspina

popiół ze ślubnej sukni, a idy sierpniowe

nie mają w sobie krztyny krwawej zawartości

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

goście weselni jadą w cztery konie, z błyskiem,

lśni aluminium w słońcu jaśniej niżby tysiąc

gwiazd co prowadzą mędrców do szpetnych stajenek,

slumsów stawianych w mroku przez nienakarmionych 

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

tam na granicy chłodu, gdzie tlen zbyt leniwy,

by płynąć w ludzkich żyłach wraz z krzepnącą cieczą,

tkwi w luku zgniły owoc z drzewa wiadomości

dla małych chłopców, którzy uwierzyli w rozum 

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

zrzuca się nam sumienie, jak wężowa skóra,

zbyt łatwo i swobodnie, byśmy doczekali

optymistycznej puenty o matce enoli

czekającej na rozkaz powrotu do bazy

– więc niech się chwali cząstka rozbita na cząstki.

II

widziałem zdjęcia miasta startego na miazgę,

widziałem inne miasto zepchnięte w kanały

pełne tłustych fekaliów i much tnących fetor

ciężki niczym zasłona wieszana w świątyni

na moment przed rozdarciem, w dzień zbawiennej kaźni.

nie słyszałem wystrzałów gasnących w ruinach,

ani dziarskich piosenek śpiewanych po latach

zbyt łatwo, patetycznie, o tym, że umierać

est dulce et decorum, choć bywali wiedzą,

jak słodko śmierdzą płytko wykopane groby.

i nie ma już znaczenia, co w komorze niesie

srebrny ptak z aluminium, i na czyje głowy

spłynie jasność jasności, która wciąż się staje

dokładnym zaprzeczeniem pierwotnej intencji,

skoro ręka bez grzechu i tak rzuci kamień,

nie pytając o winę (albo o brak winy).

III

półnagi król jaszczur, stroszy bujne loki

i wzywa jeźdźców burzy na słomianych koniach,

do chatynki w Betlejem, gdzie był urodzony,

a w ręku ma dymiący od głosu mikrofon.

śpiewa o ukochanej, co zapali płomień

unoszący się górę jak słoneczna kula,

zabójcach ukrytych na rozstajnych drogach

o krok od zrozumienia, że jest tylko koniec

niesiony niby dziecko przez oblubienicę,

pannę młodą w welonie utkanym z popiołu

tuż po sierpniowych idach, weselach żałobnych

rozszczepionych na cząstki niewarte złączenia

- nasze cienie na ścianach roztopionych domów