Somewhere between the sacred silence and sleep

Poratoniowy, do nowego tomiku.

Widokówka z gorszego świata

Barańczakowi. Post mortem

dobrze, że cię tu nie ma. jesteś teraz w punkcie,

z którego masz codziennie najlepsze widoki.

tu świat gorszego sortu – chociaż można uciec

po zatrzaśnięciu oczu daleko w głąb głowy.

reszta? milcząca próżnia, rozdęte coś w górze,

głuche na rozpaczliwe prośby i modlitwy,

co ma nas w trzech literach, bo stworzone cudnie

przez zachłannych pasterzy tępej jagnięciny.

dobrze, że cię już nie ma. zawierasz się w słowach,

pomiędzy okładkami, wśród spróchniałych półek,

i nie wiesz, jak to boli, kiedy nie rozmowa,

ale pięść jest środkiem do zgłębiania sumień

- wraz z nią perfidne kłamstwo, obrzucanie błotem

w imię najwyższych racji, absolutnej władzy

nad zwykłym strzępem sukna, wstydliwe czerwonym,

dla żartu rozpostartym pomiędzy rzekami.

dobrze, że cię tu nie ma. to rodzaj dystansu

wciąż niedostępny dla mnie. puenta to granica

za jaką jest marzenie o byciu wygnańcem

w ciepłym zakątku świata, skąd można by wysłać 

widokówkę bezsłowną, zamiast komentarza

pełną jasnej przestrzeni, gdzie nikt nie zatrzaśnie

moich ust ani oczu dłonią, co zamarzła

przy lepieniu bałwanów z politycznej baśni,

co zasnęły wraz z zimą w biegnących szeregach
po mruczance chochoła. dobrze, że cię nie ma.