08.1944 (3) - poległym poetom

4.08/16.08

Dla G. i B.

okno, kula i oko - najwierniejsza linia,

która prowadzi chłopców bolskich w sierpniowe noce ku wieczności

przepowiedzianej im przez matki w wiecznej żałobie narodowej,

a dalej płynie tylko wisła  i szemrzą dziady, towiańszczyzna,

zły miód się leje wprost na rany szyte grubymi nićmi z lnu.

ten, kto przystanie na tej linii przez chwilę dłuższą od oddechu

strzelca na krótko przed wystrzałem, kiedy na spuście kładzie palec,

sam się przekreśli płaską linią, sam się ułoży w nowy wzór.

patos i wieczność nakładają solidny knebel, potem diament

upada prosto do studzienki kowanej ostro, prosto w ścieki,

którymi miasto sobie gada  z prawdziwym światem poprzez wodę.


zamykam okno, gaszę oko, wyjmuję kulę, stawiam mur.