Σ' Αγαπάω Μ' Ακούς

Nie dwa razy [dwutakt na szymborską nutę]

nie zdarzymy się dwa razy i dwa razy nie zderzymy

nic nas znowu nie połączy nie rozdzieli bez przyczyny

nawet nagość jest ubraniem w nieintymnej klatce łóżka

skoro dotyk nas oddala po omacku każąc szukać

czegoś co w zasięgu ręki kiedyś przecież było wspólne

zanim zgubiliśmy siebie w zbędnych słowach w próżnej dumie

korowodzie chwil bez ceny tak pochopnie zmarnowanych

nie dwa razy z zakochania z nienawiści nie dwa razy

-------------------

jedna z najlepszych piosenek - słucham jej ostatnio
polskich rozgłośni nie słucham

Huśtawki przed końcem końca

Huśtawki

to wszystko jak w reklamie - dżins i styks, i neon,

wszystko, które jest niczym, w pustce się zagięło.

powracasz, skąd wyszedłeś, domknąć życie, pętlę.

zaciskasz ją dokładnie (jeszcze jeden węzeł),

łudząc się, nadaremnie, że rozpoznasz jutro

Atlantydę w prawdziwej postaci. ze smutkiem

uśmiechasz się do lustra, nie znasz odpowiedzi

o marszrutę. wiesz dobrze – wciąż na oślep jedziesz.

zadyszka. pauza. schodek. walizka na półkę.

to jest nowy początek życia? syk (gdy tłuczesz

kolano), inwektywa, ciężka jak cholera,

po co ci tyle gratów? przecież się wybierasz

w jedną stronę, starannie zacierając ślady.

październik, morze, mewy, pasmo siwej piany

pokryło bielmem piasek. moczysz w wodzie stopy

(buty wysuszysz w locie), teraz szybko podpisz

pocztówkę, może dojdzie. szum wysokich sosen

przywabia cię przestrzenią,  spóźnionym łopotem

ptasich skrzydeł i  lękiem - kipi pod nim pustka.

niebo jest za daleko, więc pójdziesz się huśtać.

Państwo penisogłowych - czyli jeden obraz wart tysiąca słów

z najnowszego tomiku "Herzlich Endlösen"

Idy wrześniowe [dulce dulce dulce]

Korczakowi

państwo penisogłowych, ziemia obiecana

– tam modlą się do siebie ludzie wielkiej wiagry

(stoi im przed oczyma widmo pięknych bitew,

w których umierać będzie zapomniany frajer,

co nie zdążył na peron w nowych zaleszczykach

na moment przed zamknięciem ostatecznych granic)

pod zielonym sztandarem z bicepsem na sztorc.

nawiasu nie rozszerzy zabawna dygresja

o tym, że dziś nienawiść obraca się w nawias,

a ja widzę w tym tylko jedwabne kajdany

i lateksowy knebel wpakowany w usta

przypadkowych kochanków – ona była drobna,

wręcz krucha w swej małości, on nucił jej w ucho

wers wojenko wojenko, zanim piach ich pokrył.  

nie wiem, co tu się dzieje, chyba nie chcę wiedzieć,

czemu niebo jest puste od kiedyś do zawsze

i dokąd poszedł gwizdać ten smutny flecista

z czeredą martwych dzieci, kiedy znikły w gazie,

a lato było piękne, zwłaszcza tego roku,

dla wszystkich co czwórkami radośnie zmierzali

do wielkiej niewiadomej, a pochód prowadził

mały, łysy facecik w śmiesznych okularach. 

08.1944 (4) - Canto o płomieniu

Canto o płomieniu [idy sierpniowe]

Enola Gay
Is mother proud of little boy today
OMD Enola Gay

I

włosy matki enoli są w kolorze ziemi

ognistej niby tyczka, po której się wspina

popiół ze ślubnej sukni, a idy sierpniowe

nie mają w sobie krztyny krwawej zawartości

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

goście weselni jadą w cztery konie, z błyskiem,

lśni aluminium w słońcu jaśniej niżby tysiąc

gwiazd co prowadzą mędrców do szpetnych stajenek,

slumsów stawianych w mroku przez nienakarmionych 

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

tam na granicy chłodu, gdzie tlen zbyt leniwy,

by płynąć w ludzkich żyłach wraz z krzepnącą cieczą,

tkwi w luku zgniły owoc z drzewa wiadomości

dla małych chłopców, którzy uwierzyli w rozum 

– na wysokości chwała i rozbicie cząstki!

zrzuca się nam sumienie, jak wężowa skóra,

zbyt łatwo i swobodnie, byśmy doczekali

optymistycznej puenty o matce enoli

czekającej na rozkaz powrotu do bazy

– więc niech się chwali cząstka rozbita na cząstki.

II

widziałem zdjęcia miasta startego na miazgę,

widziałem inne miasto zepchnięte w kanały

pełne tłustych fekaliów i much tnących fetor

ciężki niczym zasłona wieszana w świątyni

na moment przed rozdarciem, w dzień zbawiennej kaźni.

nie słyszałem wystrzałów gasnących w ruinach,

ani dziarskich piosenek śpiewanych po latach

zbyt łatwo, patetycznie, o tym, że umierać

est dulce et decorum, choć bywali wiedzą,

jak słodko śmierdzą płytko wykopane groby.

i nie ma już znaczenia, co w komorze niesie

srebrny ptak z aluminium, i na czyje głowy

spłynie jasność jasności, która wciąż się staje

dokładnym zaprzeczeniem pierwotnej intencji,

skoro ręka bez grzechu i tak rzuci kamień,

nie pytając o winę (albo o brak winy).

III

półnagi król jaszczur, stroszy bujne loki

i wzywa jeźdźców burzy na słomianych koniach,

do chatynki w Betlejem, gdzie był urodzony,

a w ręku ma dymiący od głosu mikrofon.

śpiewa o ukochanej, co zapali płomień

unoszący się górę jak słoneczna kula,

zabójcach ukrytych na rozstajnych drogach

o krok od zrozumienia, że jest tylko koniec

niesiony niby dziecko przez oblubienicę,

pannę młodą w welonie utkanym z popiołu

tuż po sierpniowych idach, weselach żałobnych

rozszczepionych na cząstki niewarte złączenia

- nasze cienie na ścianach roztopionych domów

08.1944 (3) - poległym poetom

4.08/16.08

Dla G. i B.

okno, kula i oko - najwierniejsza linia,

która prowadzi chłopców bolskich w sierpniowe noce ku wieczności

przepowiedzianej im przez matki w wiecznej żałobie narodowej,

a dalej płynie tylko wisła  i szemrzą dziady, towiańszczyzna,

zły miód się leje wprost na rany szyte grubymi nićmi z lnu.

ten, kto przystanie na tej linii przez chwilę dłuższą od oddechu

strzelca na krótko przed wystrzałem, kiedy na spuście kładzie palec,

sam się przekreśli płaską linią, sam się ułoży w nowy wzór.

patos i wieczność nakładają solidny knebel, potem diament

upada prosto do studzienki kowanej ostro, prosto w ścieki,

którymi miasto sobie gada  z prawdziwym światem poprzez wodę.


zamykam okno, gaszę oko, wyjmuję kulę, stawiam mur. 

08.1944 (2) - Psalm tunelowy

Psalm tunelowy [widzenie]

nad liter bruzdą - widzisz jeszcze
mój obraz: idę przez powietrze,
a za mną miasto moje idzie.   

Tadeusz Gajcy Do potomnego

miejskie chodniki zawieszone

nad popiołami strzegą pilnie

byś się nie zapadł w wąskie bruzdy

którymi sunie w dal niepamięć

każda litera to jest rana

rozdrapywana przez dzisiejszych

i tych co jeszcze nie zginęli

kradnąc umarłym dni zaduszne

kiedy w tunelu metra wagon

jak kret przepycha się przez ciemność

wciąż słychać szept przydrożnych chłopców

i dziewcząt  zamienionych w kamień

a w górze miasto zawisając

niby koliber wciąż się żywi

różową kreską którą niebo

wypuszcza rankiem ponad dachy

w powietrze ciężkie

od niczego

08.1944 (1) - Wiersz, który nie rapuje się z niczym

Wiersz, który nie rapuje się z niczym

Kolejny dzień jak palę ogniem wilczura pysk

Lao Che Barykada

Słońce jest w znaku lwa, więc ognista grzywa

podpala wszystko – już płonie i Wola,

pałacyk Michlera, pamiątki rodzinne,

a złoty kurz się sypie na pola pszenicy

z dala od tego miasta. Tabliczka na szorstkim

murze kamienicy, to ślad, że stąd wyszli

i już nie wrócili. Ktoś może powiedzieć:

śmierć jak dwa miesiące wakacji pod ogniem,

plus szybkie miłości, śluby i rozwody,

chrzty z krwi, a nie z wody, piekielna Hurghada,

w niej toczą się czaszki, gada zburzone miasto,

zaś kneble barykad duszą oddech w ulicach,

nie słychać nic innego – papieros papieros

skanduje tłum pod sceną i to ślad kolejny,

po tych, co odeszli, ale nie zginęli.