There's nothing ever wrong but nothing's ever right

Opowieść wigilijna [z opuszczonym rymem]

przy moim stole same wolne miejsca,

puste nakrycia, które nie czekają

na postny pieróg czy na łyżkę barszczu,

a między nimi snuje się kolęda,

nader szczęśliwa – tak jak łuska karpia

wsunięta niegdyś w przegródkę portfela

ta noc jest głucha i od dawnych inna,

wprost spod ogona sfałszowanej gwiazdy.

uparcie milczy, choć powinna znaczyć

więcej niż prezent czy dobra nowina,

zdjęcia schowane na półkach pawlaczy

lub zapomniana od dawna choinka.

nic się nie rodzi i nic nie truchleje,

kevin wprost z domu jedzie do betlejem.

  

Merry Christmas Everyone (not really)

Nie-święta kolęda

bardzo stara piosenka 

pomyśl życzenie, potem zamknij oczy

gwiazda z ogonem przez niebo się toczy

magowie spiesznie jadą na wielbłądach

zazdrosny diabeł w paczki im zagląda

 zimny wiatr świerkom grzywki z igieł czesze

 zmarznięte szyszki lśnią perliście szadzią

 z dobrą nowiną wieść się echem niesie

 - „nie wszystkie do Betlejem drogi was prowadzą”

 kolęda wieczorna

 nie-święta kolęda

 jest w niej jeden osioł

 i jedna panienka

 jest ciepłe uczucie i senne milczenie

 teraz zamknij oczy i pomyśl życzenie

 wszystko dla wszystkich, dla innych nic z tego

 jeden dzień jest w roku, gdy tyle dobrego

 świąteczne życzenia, świąteczne prezenty

 odświętne uśmiechy – tak dla niepamięci

 ryba po grecku między pierogami

 siano pod obrusem, a w głowach jasełka

 Jezusek zmyka gdzieś przed Herodami

 kiedy kolejna bombka z cichym jękiem pęka

 kolęda wieczorna

 nie-święta kolęda

 jest w niej jeszcze osioł

 jest jeszcze panienka

 osioł przemówi w ciszy świętej nocy

 pomyśl życzenie, potem zamknij oczy

 choinka łysa, igły tkwią w dywanie

 opłatki w strzępkach, prezenty rozdane

 ognie zakrzepły, moc smętnie struchlała

 znów banałami okryła się chwała

wszystkie życzenia wzniosły się do nieba

jak gwiezdne resztki lśnią szkiełka po bombkach

wśród nocnej ciszy gość podpity śpiewa  

od żłobów poszli wszyscy, osioł sam pozostał

 kolęda wieczorna

 nie-święta kolęda

przestał mówić osioł

usnęła panienka

piekielny chichot rozbrzmiewa w refrenie:

„zamknij głupcze oczy i pomyśl życzenie”

Ege szegedre ciokolo masajo osto kudo chojo todo buroki!

Wiersz Nikodema D. [chamlet]

w tym kraju żyć nietrudno, grać na mandolinie,

zostać premierem, zbijać bąki w parlamencie,

bo po co łamać głowę – niczym powiatowy

chamlet nad zawiłością zasad ortografii.

to wcale nie wymaga krztyny charakteru.

wystarczy łapać życie za pysk, a oksfordzkie

bubki brać pod obcasy i dla paparazzich

zrobić głupawą minę biegając za piłką

albo wynaleźć brata – przaśnego bliźniaka

­– poległego na chwałę zgniłej republiki

o niepewnym numerze. potem już do woli

można używać haseł i pojęć jak cepy.

frak leży na mnie zgrabnie. to tylko kaganiec,

pod którym sprytnie skryłem buraczane ciało.

w ustach mi szybko więdnie bóghonorojczyzna

– tuż za rogiem wawelu lub innych powązek,

gdzie mnie kiedyś położą na ojczyzny łono  

samogonnego mefista w leninowskiej kurtce

  

Instead laugh

suicide, something's missing
I'm bound, in flesh, it cut once

OneSideZero Instead Laugh

Lord Łazarz [sonet zimowy]

mówię: nie masz pojęcia, jak jestem zmęczony

– od tego można zacząć i na tym zakończyć

każdy list, mejla albo wieczorną rozmowę.

cisza też nieodporna na blackout i mrozy.

język sam się odgryza przy takiej pogodzie,

serotonina spada poniżej poziomu

absolutnego zera i nic nie łagodzi

upadku w głąb posłania, gdzie tkwi niewiadome.

idioci wciąż tokują: wstań i idź łazarzu,

jakby mogła dopomóc jakaś stymulacja,

żeby poruszyć z miejsca skamieniałe ciało

– abażur z ludzkiej skóry pozbawiony światła.

moje zmęczenie żyje swoim własnym życiem

w dniach niechętnych wszystkiemu, co wstaje o świcie.

    

LINK: OneSideZero - Instead Laugh

These old tom-cat feelings you don't understand

Satellite of L. [chwilki]

Satellite's gone  up to the skies

Thing like that drive me out of my mind

I watched it for a little while

Lou Reed Satellite of Love

mgnienia, gdy niebo zasnuwa na śliwkowo

albo okruchy starych pierników pachną jazdą

w nieznane, przygodą, która nie prowadzi nas do końca,

bo przecież końca nie ma, liczy się otwarcie,

szybki początek, palce splecione w trakcie spaceru,    

molo wbite w rzekę, włosy bezładnie rozsypane

na poduszce i oddech poza kontrolą, w najwyższych

rejestrach krzyku, jakiś taniec na rynku w miasteczku   

zapomnianym przez dżipiesy, kiedy satelity celowo

nas omijały, zachwycone niezwykłością połączenia

ciał, a potem ważne fragmenty rozmów

- dzięki nim możemy dziś świecić w ciszy

i rozbrzmiewać w cieniu   

Breathe, in it, there is no need to forgive

Wiedzony [wiersz nierówny]

                                         Nickowi Cave’owi

klepsydry są zbyt proste. ludzie wypadają

z nich jak żarówki z opraw o zatartym gwincie.

brakuje tylko huku, kiedy grawitacja

otwiera szklane bańki, przezroczyste czaszki,

w których tliły się resztki stopionego światła.

oddech sam się wypuszcza w nieznanym kierunku,

nikomu nie przebacza, bo nie ma lekarstwa.

jesteśmy durną plagą i abominacją.

wypychamy słowami ramki nekrologów

i może nas powstrzymać tylko kwarantanna.

tam, za podszewką z czerni, kryje się nadzieja,

że ktoś rozpozna ciebie, powie o mnie chociaż

jedno prawdziwe zdanie (może: wiem, kim jesteś),

nim wyląduję miękko w egipskich ciemnościach 

wyciszony jak wnętrze luksusowej trumny.