Czas[ownikowy]

 

zakopywałem ojca, by go nie znalazła

nadciagająca jesień. gdzieś w stygnących gniazdach

wiatr czujnie przeczesywał resztki zbędnych puchów

– pamiątki po odlotach, a złudzenie ruchu

potęgowało drżenie pomarszczonych liści,

przedwcześnie postarzałych w czasie rzeczywistym.

 

zakopywałem ojca. jeszcze się wyrywał,

jeszcze szarpał w pamięci, więc pamięć jak blizna

szpeciła resztki lata. nie chciał się zapomnieć,

zagoić w mojej głowie, a tam nieprzytomnie

w stosach zabaw, zabawek, kapslowych kolarzy

wyciekało mi życie za horyzont zdarzeń.

 

zakopywałem ojca, jak miasto pompeje,

jak naiwny lejtmotyw z przebrzmiałych piosenek,

fundament, co nie uniósł najlżejszej z budowli

– życia pełnego blasku z przedjesiennych ognisk,

oddechu, w którym nagle słyszysz pożegnanie

odchodzącego rakiem w stygnącą niepamięć.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3 mg [pacierz bezsenny]

 

 

wszystko to, co najlepsze, najwierniejsze we mnie,

jest od zawsze potrójne. ojciec, syn i matka

upozowani w błyskach fleszy gdzieś na fotografiach

z tamtej dalekiej ziemi, jeszcze nie jałowej,

plaży, w którą wbijałem plastikowe słomki,

z kroplami cytrynady, by chroniły wioski

wojowniczych wikingów przed gorzkawą falą

pełną przejrzystych meduz. teraz tego nie ma

- In nomine Patris et Spiritus, Sedam.

 

trzy miligramy pustki, złudnego spokoju,

by pośród nocnej ciszy nie budziły nagle

psy, które trzymam spięte na krótkim łańcuchu,

obrazkami z tamtej, zapomnianej ziemi,

jałowej do szpiku kości – jeśli wbijesz igłę,

by pobrać coś cennego, co chyłkiem umyka

w sploty szarej materii przed gorzkawą falą,

pełną zamglonych wspomnień o czymś czego nie ma         

- In nomine Patris et Spiritus, Sedam.

 

 

 

 

Presja D. 

 

przez palce przeciekają – światło i godziny,

palą się żwawo palce, czas się bólem pasie,

a przypowieść psalmiczna, z wątkiem melodycznym,

skwierczy, parskając tłuszczem, w bezsensownym transie

stu słów porozwieszanych na stalowych drutach,

którymi ktoś nam zaszył spopielałe usta.

 

jest czas, bo czasu nie brak, czas nas sam kołysze,

wydając samotności, obtaczając w ciszy

niby w otartej bułce, potem zrzuca w ciemność

pełną spotniałych myśli, że jest wszystko jedno,

że przejść na tamtą stronę można bardzo łatwo

i nie ma już różnicy czy tunel, czy światło.

 

spalone światłem palce nie dotkną nikogo,

bardziej niż news wczorajszy, niż za drutem słowo.    

 

 

 

Noce listopadowe. Podsumowanie

 Końcówka listopada 2002 r. była  owocna 

- 25 listopada (piątek) - XXXVII Ogólnopolski Konkurs Poetycki im. Stryjewskiego (Lębork) – Grand Prix
- 26 listopada (sobota) -  IV Konkurs Poetycki im. Zbigniewa Jerzyny (Warszawa, listopad 2022) - I miejsce

a tu z Jerzyny suplemencik, ja na żywo i ze sceny

 

 

i ze Stryjewskiego

Jestem człowiekiem Schrödingera - nowe wiersze w nowym Helikopterze

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TU KLIKNIJ ! : https://opt-art.net/helikopter/2-2023/pawel-podlipniak-szesc-wierszy/

Helikopter 2/2023

Boli cały czas tak samo - Aubade triste

To już 14 lat - sam w to nie wierzę :(
Boli cały czas tak samo.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aubade triste 

 

Byłaś dziś rano mała, więc cię pokołyszę
w myślach, w mowie, w uczynkach i bez zaniedbania
za dni pachnące ciastem, przyszyte guziki,
za plastry przyklejane na zbitych kolanach.

Byłaś dziś rano lekka, więc mi uleciałaś
w przeszłość, w bajki, dzieciństwo i rozlałaś ciszę
na dni, które nadejdą. Zamiast pożegnania.
Tyle mam w sobie krzyku, lecz nie mogę krzyczeć. 

Byłaś dziś rano krucha, więc się rozsypałem,
na drobniutkie kawałki nie do poskładania.
Bez ciebie nie zapłaczę. Nie próbuję. Wcale.
Smutek rozstań jest suchy. Ja zostałem. Mamo.


Mamie +5.01.2009

Zadrutowanność

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Synchronicity 3 [pieska kolęda]

 

pięknie kraj krwawi z kroku pomiędzy rzekami

i pełznie coś brzydkiego do świętej miłości

kochanej najojczyściej i czai się małość

w umysłach przepoczciwych przed płaskim ekranem 

bo kiedy kłamią wszyscy wtedy nikt nie kłamie

 

podnoszę rękę skośnie wysoko do góry

zamawiam piąte piwo od byłego księdza

i wtedy wiem że prawda to tylko paradoks

sprzedawany naiwnym przed płaskim ekranem

bo kiedy kłamią wszyscy wtedy nikt nie kłamie

 

jest w kranach ciepła woda a wódka w lodówce

zamarza najsubtelniej naśladując zimę

dobra nowina spływa wprost z pańskiego żłobu  

więc sam się uspokajam przed płaskim ekranem

bo kiedy kłamią wszyscy nawet ja nie kłamię

 

(2020)