Państwo penisogłowych - czyli jeden obraz wart tysiąca słów

z najnowszego tomiku "Herzlich Endlösen"

Idy wrześniowe [dulce dulce dulce]

Korczakowi

państwo penisogłowych, ziemia obiecana

– tam modlą się do siebie ludzie wielkiej wiagry

(stoi im przed oczyma widmo pięknych bitew,

w których umierać będzie zapomniany frajer,

co nie zdążył na peron w nowych zaleszczykach

na moment przed zamknięciem ostatecznych granic)

pod zielonym sztandarem z bicepsem na sztorc.

nawiasu nie rozszerzy zabawna dygresja

o tym, że dziś nienawiść obraca się w nawias,

a ja widzę w tym tylko jedwabne kajdany

i lateksowy knebel wpakowany w usta

przypadkowych kochanków – ona była drobna,

wręcz krucha w swej małości, on nucił jej w ucho

wers wojenko wojenko, zanim piach ich pokrył.  

nie wiem, co tu się dzieje, chyba nie chcę wiedzieć,

czemu niebo jest puste od kiedyś do zawsze

i dokąd poszedł gwizdać ten smutny flecista

z czeredą martwych dzieci, kiedy znikły w gazie,

a lato było piękne, zwłaszcza tego roku,

dla wszystkich co czwórkami radośnie zmierzali

do wielkiej niewiadomej, a pochód prowadził

mały, łysy facecik w śmiesznych okularach.