δεν σε φοβαμαι ουρανε - okno na nie ten czas

Z tomiku "Herzlich Endlösen"

Aniauu (1982)

o czym był krzyk tej małej, kiedy tak leciała

zabierając po drodze skrzynki ogrodowej ziemi,

wiotkie anteny, kable i strzępy cudzego prania?

było upalne lato, słońce stało w ringu,

każdy z nas rósł i ciemniał, a z otwartych okien

płynął gwar tamtych mistrzostw świata

– „booooniek, booooniek strzelaj”.

przez moment się zdawało, że jej wysoki krzyk

zdusił światło i wepchnął nas w ustronne miejsce,

do którego nikt mądry wcześniej nie zagląda.

wcale.

„kurwa, nie będzie meczu, pozrywała wszystkie”,

jęczał jeden z sąsiadów, lecz pchał się do przodu,

jakby go przyciągała krew i puste oczy.

resztki.

nie dotarłem daleko. mignęły mi tylko

drobniutkie palce stopy i różowa pięta,

pasek letniej sukienki, rozsypane grudki

ziemi.

dopadł nas dobrze znany podwórkowy zapach

rozbitych kolan, świeżych blizn i przegryzionych

warg. z tyłu słyszeliśmy skowyt „aniauu, czemu

aniauu”.

nad wszystkim powiewała przytrzaśnięta firanka.

---------------------------------