Psalm na protest - czyli czarno to widzę

Protest. Jesień. Czarno. Trzeba uwolnić coś pokonkursowo z "Black Hole Sun" w tle.

 

Psalm 231 prim

pasterzem moim jest strach. braknie mi niczego

i dlatego niepewnie wędruję przez ciemność

napuchniętą jak język (tego, co powiesił

się na polu kupionym za skrwawiony srebrnik)

i ciemność do mnie gada, ciemność mnie pociesza,

jest ziarnem rozrzuconym w skąpych bruzdach wiersza.

pasterką moją jest śmierć. pozwala mi leżeć

pomiędzy niewiastami, namaszcza olejkiem

moją głowę zerwaną do krótkiego biegu

w środku nocy, cicho, przez nagłą bezsenność,

kiedy cię nie ma obok, kiedy przypomina

się samonienawistne przed godziną wilka.

pasterzem moim jest ja. to mroczna dolina

z przepaloną żarówką. w centrum dogorywa

zwierzę tykane palcem, przepełnione bólem

z nieznanego powodu, i samo częstuje

się gorzką niepewnością – ona mnie prowadzi

po ziemi całkiem płaskiej, bez fałszywej łaski. 

--------------