Skleroza internetu 2.0

Specjalnie odczekałem ponad miesiąc, by sprawdzić, jak pogoń za aktualnością i chwilowe zabawki przyspieszają zapominanie o ważnych osobach. Dwa lata temu, 11 sierpnia, zniknął Robin Williams.
O tym, jak genialnym aktorem-kameleonem był, świadczy  filmik z The Actors Studio, który umieszczam pod wierszem. polecam szczególnie fragment tak od 34 minuty.

Requiem dla Robina W. [kosmitą byłeś między nami]

I think you should be serious about what you do because this is it.

This is the only life you've got

Philip Seymour Hoffman

Śmiertelnie śmieszne filmy o poważnych sprawach

- to się musiało skończyć niewesoło, Robin.

I po co to zrobiłeś? Teraz  będą mówić,

że stchórzyłeś przed życiem, uciekając w miejsce,

gdzie nikt normalny nie chce trafić przed swym czasem.

Lecz jaki czas jest dobry, kiedy spędzasz życie   

na zabawianiu innych? Potem wciąż brakuje

pogody dla nas samych przy zgaszonym świetle

na pustym planie filmu „Życie jako skutek

niewybrednych dowcipów przenoszonych płciowo”.

Czy można lepiej przerwać taki senny stand-up?

Bezboleśniej i czulej? Przecież brak powietrza

nie może ograniczać nieodzownych kroków,

a stetryczały smutek spali nasze żarty,

podpowiadając widzom puenty – aż do tej ostatniej.

Zbyt dobrze cię rozumiem. Mieszkam w takim kraju,

gdzie na ołtarze pchają tromtadracki patos,

oraz ponurą dumę z własnego cierpienia

za grzechy świata tego, więc dopóki mogę,   

wchodzę na blat i milczę – żegnam się z Wietnamem