The unread book and painful look the tv's on, the sound is down

Wszystko na sprzedaż

Dzień znowu się zaczyna – będzie tylko szarzej,

a chciałbym dziś napisać piękny wiersz o tobie

i wszystkich jasnych miejscach, które w głębi nosisz,

lecz to dopiero styczeń i niebo mętnieje  

jak słoik pełen dymu po zgaszonej świecy.

Nie wiem, kto ją zapalił i nie wiem dla kogo,

choć czuję, że nas mija ciekawa historia

opowiadana szeptem w pomroczniałych kątach,

gdzie brak światła ułatwiać ma bliskie spotkania

z naszym gorzkim bagażem – czterdziestką na karku.

To jest w trailerze filmu lub może koszmaru,

kiedy wszystko ucieka blisko coraz bliżej

oddalając nas złudnie i wtedy się budzę

ciągle śniąc o podróży, a z paska plecaka 

zwisa poobijany metalowy kubek,

i zrywam się do biegu na pustym peronie,

i skaczę prosto pomiędzy płynące wagony.